Były już zdjęcia z Rowerowni a teraz krótka historia o tym miejscu i dlaczego tam się znalazłam. A znalazłam się przypadkiem…

„… 3 głębokie wdechy i wchodzę, przecież to tylko rowery. Skoro wszyscy chłopcy to potrafią i każdy może sam go naprawić, to przecież to nie może być skomplikowane”

No i weszłam 🙂 Rzut okiem na ściany i to co w środku. Rowery mniejsze i większe- uff! normalne. Na szafie przy wejściu jakieś medale i puchary, dyplomy- widać, że chłopaki wiedzą, co robią. Idę dalej, chociaż miejsca jest naprawdę mało a na samym końcu jeszcze część warsztatu-serwisu z narzędziami.

-Dzień dobry! chciałabym kupić rower….- tak naprawdę nie chcę nic kupić, ale od czegoś trzeba zacząć.:)
Rafał- jak się później okazało- ze stoickim spokojem odłożył narzędzia. Jeszcze nie wiedział, co go czeka.
-No dobrze, ale jaki?
-Taki, którym można przejechać Azję…
No to się zdziwił. Ale tylko na chwilkę- w końcu nie jestem jedyną ciekawską, a On już pewnie się przyzwyczaił. Pewnie i tak sobie pójdę zaraz…
Tak, jedziemy przez Azję. Nie, jedziemy same, dziewczyny. Potem mówił i mówił o oponach, ramach i hamulcach, niby po polsku ale jak dla mnie to bardziej po chińsku. Na moje stwierdzenie, ze coś jest brzydkie i mi się nie podoba dostałam szybką ripostę: „no wiesz, samochodem też możecie jechać, będzie wygodniej i szybciej…”. Jeszcze później pojawił się Maks w sportowych ciuszkach. Czyli zawodowiec? No nie, teraz to już po mnie-myślę- wybiją mi z głowy durny pomysł babskiego wyjazdu. Tak się nie stało jednak! Zaproponowali pomoc,wiedzę i kawę, dużo kawy.a! i wykazali dużo cierpliwości… No i wróciłam miesiąc później 😉
Wróciłam razem z wiosną i milionem innych rowerzystów- tych bardziej zawodowych i tych mniej…. Za każdym razem dostawałam kawę i dużo czasu w miłej atmosferze, kiedy mogłam obserwować jak chłopacy uwijają się z rowerami. Przy okazji poznałam ich trochę bliżej. Przez ten cały mały bałagan części przebija u nich spokój i wszechobecny luz połączony z dobrym żartem. Rafał, kiedyś szef kuchni, rzucił wszystko, żeby ze spokojem skręcać rowery. Maks, chodzące ADHD z błyskiem w oku, znalazł chwilę czasu i spadł z Bieszczad do płaskiego jak deska Poznania i chyba nawet On sam nie wie, jak to się stało. Jest jeszcze dziewczyna w składzie, ale Asi nie udało mi się poznać bliżej.
Dowiedziałam się, co to sztyca, widelec, korba, suport i kaseta. Usłyszałam, że rowery tez się odchudza i dobiera odpowiednie komponenty ( z tym już gorzej, czasami naprawdę nie rozumiałam o co im chodzi ;)). Ba! dobiera się nawet kolory! Okazało się, że jestem prawdziwą ignorantką, jeśli chodzi o kolarstwo szosowe i górskie. Maratony MTB, jazda na czas, kryteria- o matko! Godzinami można o tym rozmawiać, to znaczy Oni mogą…
Dętki i opony nauczyłam się sama wymieniać, żeby zaoszczędzić sobie wstydu 😛
Chłopaki natomiast nauczyli mnie podstawowych rzeczy, jak wymiana i regulacja hamulców czy regulowanie przerzutek. Powiedzieli na co zwracać uwagę podczas jazdy, jakie opony zabrać, żeby smarować łańcuch. Doradzili też, czego nie zabierać i czego nie robić bo i tak nie zdążę się tego nauczyć. Skręcili rowery, dokręcili śrubki i czujnym okiem sprawdzili wszystko, co zabierzemy ze sobą. No i jeszcze podstawowa zasada od nich: taśma izolacyjna i kreatywny umysł! Bez tego ani rusz!
Druga zasada: Naprawdę warto także mieć ze sobą zestaw narzędzi 😉 Nawet jeśli nie wiadomo, co z czym połączyć- to w przypadku awarii będziemy miały dostatecznie dużo czasu, żeby sprawdzić wszystkie klucze, imbusy i co tylko znajdziemy pod ręką.
Najważniejsze jednak, że pokazali, ze mania rowerowania to stan umysłu i jak będziemy chciały, to naprawimy wszystko i pojedziemy wszędzie! Podróżowanie to poznawanie nowych miejsc i ciekawych ludzi a moje podróżowanie zaczęło się już w Poznaniu! Dzięki chłopaki!